Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι ομοφυλόφιλοι ονομάζονται ΑΔΕΡΦΕΣ ;

Οι μελέτες για το φύλο και τη σεξουαλικότητα έχουν πολλαπλασιαστεί τις τελευταίες δεκαετίες, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων.

Έχετε ακούσει ποτέ για την λεγόμενη “ Αδελφοποίηση ” , που μαζί με τον μοναχισμό και τον ασκητισμό άνθισαν και ευδοκίμησαν στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, (που παράνομα αποκαλείται “ Βυζαντινή”), και είναι πρόγονος του γάμου των ομοφυλοφίλων ;

 Φυσικά, στις σύγχρονες κοινωνίες , είναι αρκετά δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα τέτοιο φαινόμενο, όπως η πράξη αδελφοποίησης που συνοδεύεται με θρησκευτική τελετή από ορθόδοξο ιερέα . 

Ωστόσο, οι ιστορικοί επιμένουν, πως το φαινόμενο αυτό ήταν πολύ συνηθισμένο στο μεσαιωνικό θρησκευτικό καθεστώς.  Και, το σημαντικότερο, συμβόλιζε ακριβώς μια ένωση μεταξύ των ανδρών με ευλογίες ιερέα, που εγκρίθηκε επίσημα από την εκκλησία.

Ουσιαστικά, το τελετουργικό της αδελφοποίησης δεν διέφερε από το κλασικό μυστήριο του γάμου : οι συμμετέχοντες στη διαδικασία άνδρες στέκονταν μπροστά στο βωμό, ο ιερέας έδενε τα χέρια τους, διάβαζε τις προσευχές, στο τέλος το μυστήριο ολοκληρωνόταν με ένα φιλί και οι συμμετέχοντες πήγαιναν σε ένα τελετουργικό γεύμα.

«… στους δούλους σου τούτους που αγαπούν ο ένας τον άλλον με πνευματική αγάπη και ήρθαν στην Αγία Εκκλησία Σου για να πάρουν την ευχή Σου, δώσε τους πίστη χωρίς ντροπή, αγάπη χωρίς καχυποψία».  (Rapp, σελ. 294)

Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως με τα επακόλουθα τέτοιων ενώσεων, η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι θεοκρατικοί νομικοί συγγραφείς άρχισαν να προβληματίζονται πολύ για την εν λόγω ιεροτελεστία.

Υπήρχαν πολλές ερωτήσεις σχετικά με ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ για τις ενώσεις αυτές .

Ήταν για την ελεύθερη ερωτική συνεύρεση μεταξύ τους ; Για εύκολη πρόσβαση στα νοικοκυριά και τις γυναίκες του άλλου …”αδερφού” ; Ή για εγκληματικούς σκοπούς ; (βλ.С. Rapp, σελ. 235) ;

Οι ειδικοί έχουν διχαστεί σχετικά με το ζήτημα της σαρκικής ένωσης μεταξύ των ανδρών, που συμμετείχαν στην ιεροτελεστία. Αν και η ιεροτελεστία φαινομενικά δεν είχε σκοπό να επιτρέψει στους άνδρες να κάνουν σεξ μεταξύ τους, υπάρχουν πολλά στοιχεία που το υποδηλώνουν. Αρκετοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η στοργή και τα σεξουαλικά συναισθήματα ήταν υπαρκτά.

Ο Giraldus Cambrensis ήταν ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ , που κατέγραψε την δραστηριότητα αυτή.  Στο σχετικό κείμενο, που είχε συγγράψει, περιέγραφε το τελετουργικό με τρόπο σατιρικό : “Τέλος, είναι αδιαίρετα ενωμένα με τον εορτασμό μιας λειτουργίας και τις προσευχές των ιερέων , σαν να ήταν ΓΑΜΟΣ “.

Ο John Boswell, καθηγητής στην έδρα της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Γιέηλ Yale των Η.Π.Α. ένας ιστορικός και θρησκευόμενος Καθολικός, απέκτησε 80 πρωτότυπα χειρόγραφα από το Βατικανό και μελέτησε σε βάθος τους χρόνους της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της πρώιμης Χριστιανοσύνης, ανακάλυψε δεκάδες αρχεία εκκλησιαστικών τελετών όπου δύο άντρες ενώνονταν με τα δεσμά του γάμου, με τελετουργικά παρόμοια με τους γάμους των ετεροφυλοφίλων. Ερευνώντας τις περιόδους αυτές, και έχοντας μελετήσει χειρόγραφα την περίοδο από τον 8ο έως τον 16ο αιώνα , είχε εκδώσει ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο το 1980 με τίτλο “Χριστιανισμός, Κοινωνική ανοχή και Ομοφυλοφιλία: Οι γκέι στη Δυτική Ευρώπη από την αρχή της Χριστιανοσύνης έως τον 14ο Αιώνα“, όπου δήλωσε ότι η εκκλησία (τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή ) ήδη από τον πρώιμο Μεσαίωνα γνώριζε τελετουργίες καθαγιασμού ενώσεις ομοφυλόφιλων ( ανδρών) – όπως η “αδελφοποιία” ή “αδελφοποίηση“. Ένα τέτοιο τελετουργικό έμοιαζε με γάμο και περιελάμβανε τη χρήση αναμμένων κεριών, το δέσιμο και την τοποθέτηση των χεριών στο Ευαγγέλιο , την κάλυψη των κεφαλιών των συμμετεχόντων στην τελετή  , την απαγγελία της προσευχής από το Ευαγγέλιο του Κυρίου , την κοινωνία , το φιλί και άλλες εκκλησιαστικές πρακτικές του γάμου . Ο επιστήμονας πίστευε ότι η τελετή καθαγίαζε την «αναμφίβολα εκούσια και αισθησιακή ένωση δύο προσώπων του ίδιου φύλου », η οποία θα μπορούσε επίσης να είναι ομοφυλοφιλικής φύσης . 

Θα ήθελα να επισημάνω, πως ο John Boswell ήταν γνωστός για τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις και υποστήριζε σθεναρά την ανάπτυξη του κινήματος LGBT.

Εν ολίγης, δεν ήταν ομοφοβικός!

Σύμφωνα με τον Ρώσο αρχιερέα Konstantin Nikolsky : “Αυτό το τελετουργικό προέκυψε από την επιθυμία των ανθρώπων να δημιουργήσουν ισχυρές φιλίες, που χαρακτηρίζεται από την προθυμία να αλληλοβοηθηθούν, ακόμη και σε σημείο αυτοθυσίας, όπως συμβαίνει μεταξύ των αδελφών. Αυτή η επιθυμία ήταν ακόμη πιο δυνατή μεταξύ των Χριστιανών που εκπλήρωσαν την εντολή να αγαπούν τον πλησίον. Για να ενισχύσουν την ενότητα κατέφυγαν στη βοήθεια της Εκκλησίας. Σε σχέση με αυτό, αναπτύχθηκε η ιεροτελεστία της αδελφοσύνης.” 

Ο κύριος Nikolsky προφανώς θέλει να πει, πως ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξαν αισθήματα φιλίας και αδελφοσύνης , τα οποία η ανθρωπότητα υιοθέτησε μόνο με την αποδοχή του χριστιανισμού.

Είναι πολύ γελοίος αυτός ο Nikolsky !!!

Πληροφορίες που έχουμε για την ιεροτελεστία της  αδελφοποιήσεως  είναι και από τον ιερέα Πάβελ Φλορένσκι, από το 1914, που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο « The Pillar and the Ground of The Truth: An Essay in Orthodox Theodicy in Twelve Letters  ». Ο Φλορένσκι είναι πολέμιος της θεωρίας του Boswell, του Masterson και πολλών άλλων, και στη θεολογική του ερμηνεία της ιεροτελεστίας, περιγράφει την φιλική χριστιανική αγάπη, αλλά όχι τον έρωτα, σημειώνοντας ότι “….η τελετή αποτελείται από προσευχές, ανάγνωση της Βίβλου και κοινωνία προηγιασμένων ευχαριστιακών δώρων.”

Είναι η πολυδιαδεδομένη και γλυκανάλατη άποψη των “αγαπούλιδων” χριστιανών.

Η ιστορικός του UCLA και αντίπαλος του Boswell, Claudia Rapp σε ένα ειδικό τεύχος του Καθολικού επιστημονικού περιοδικού Traditio (τόμος 52) το 1997 αφιερώνει και αυτή την κριτική της διατριβής του . Πιστεύει ότι η αδελφοποίηση έμοιαζε περισσότερο με πνευματική υιοθεσία, απόκτηση πνευματικών γονέων, και υποστηρίζει ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις αναφέρονταν ήδη τόσο συχνά εκείνη την εποχή που δεν χρειαζόταν ειδική τελετή για να εδραιωθούν. Αν και τα επιχειρήματά της δεν πείθουν ιδιαίτερα και τα αποσπάσματα, που είχα αναφέρει πριν, μάλλον μιλούν από μόνα τους. Άλλωστε η “υιοθεσία” και “γονείς”, που αναφέρει παραπέμπουν απροκάλυπτα στην οικογένεια, η οποία πετυχαίνεται με τον γάμο.

Τι εμποδίζει δύο άνδρες , που διακατέχονται από “αγνή” φιλία να διατηρούν την φιλική τους σχέση; Χρειάζεται κάποια ιδική επικύρωση της φιλίας αυτής ; Οι επικύρωση αυτή με την θρησκευτική, μάλιστα τελετή, και η ευρεία εφαρμογή της τελετής αυτής αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.

Ο Allan Tulchin, “Same-Sex Couples Keeping Households in Ancient Regime France : Applications of Affrèrement” στο Journal of Modern History: Σεπτέμβριος 2007, υποστήριξε ότι οι τελετές στη Γαλλία ένωσαν άσχετα ζευγάρια του ίδιου φύλου σε ισόβιες ενώσεις που τότε μπορούσαν να σχηματίσουν οικογένεια, από κοινού να κατέχουν περιουσία και ήταν ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ ΙΔΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΝΩΣΗ ΓΑΜΟΥ ή ισοδύναμα με αυτόν από άποψη νομικών και κοινωνικών εθίμων, όπως υποδεικνύεται από τα αρχεία της ενορίας.

Εννοείται, πως το έργο του Boswell έχει επίσης επικριθεί από τη θρησκευτική κοινότητα, κυρίως από την εμπλεκόμενη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, ( προσέξτε, όχι από την Ελληνική εκκλησία ! ), η οποία θεώρησε το έργο του μια σύγχρονη αμερικανική πολιτιστική οικειοποίηση της παράδοσής τους και μεταφράζει τη λέξη “αδελφοποίηση” ως αγνότητα και φιλία.

Θα μπορούσε εύκολα να βγει συμπέρασμα, πως αυτοί, που τάσσονται υπέρ της άποψης, πως ο ερωτικός και ο σεξουαλικός παράγοντας δεν έπαιξαν και το τελευταίο ρόλο και μάλιστα , ήταν βασικά κίνητρα για την σύναψη των θρησκευτικών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων του ίδιου φίλου, που μ΄αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να συνυπάρχουν ελεύθερα κάτω από την ίδια στέγη , είναι άθεοι ή ανήκουν στους ομοφοβικούς . Κάθε άλλο, παρακαλώ!

Είναι διαπιστωμένο, πως οι ομοφυλόφιλοι όλων των χωρών στην τεράστια πλειοψηφία τους είναι θρήσκοι !…Αυτό πρωτίστως, αφορά τους χριστιανούς. Και, μάλιστα , πολλοί από αυτούς είναι και βαθιά θρησκευόμενοι. Γίνονται, μάλιστα, φιλότιμες προσπάθειες να αποκτήσουν έναν δικό τους …άγιο!

<<Πώς να το κάνουμε όμως; Όπως οι γιατροί θέλουν να έχουν προστάτη τους έναν άγιο γιατρό, όπως οι στρατιωτικοί θέλουν προστάτη τους έναν άγιο στρατιώτη, έτσι κι εμείς που βγήκαμε ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι θέλουμε προστάτη άγιο που να έχει νιώσει τις έλξεις προς το ίδιο φύλο.>>, γράφει στην ιστοσελίδα του ένας από αυτούς .

Ο μελιστάλακτος λόγος του , που ξεχειλίζει από έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, φανερώνει την επιτακτική του ανάγκη για ομαλή συμβίωση μέσα στην θεοκρατική κοινωνία και συμβιβασμό με το ιερατείο. Όλο το ήθος του άρθρου, που διάβαζα αποπνέει μια κραυγή για την “σωτηρία”, διότι την κλίση του για την ομοφυλοφιλία την χαρακτηρίζει ως Αδυναμία : << Είναι πράγματι εύλογη η επιθυμία μας για έναν άγιο που να μπορεί να μας νιώσει. Άλλωστε λατρεύουμε έναν Θεό που επέλεξε να γίνει άνθρωπος και όχι έναν θεό που “να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας”.>>

 Και φέρνει ως παραπομπή (Εβραίους 4:15-16) : <<Για αυτό και μπορούμε να “πλησιάζουμε με θάρρος τον θρόνο του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε”>>.

Και συνεχίζει : Κι όμως, υπάρχει ένας άγιος που ένιωθε έλξη για το ίδιο φύλο, που είχε πολλές σεξουαλικές εμπειρίες με άντρες και που κατάφερε όλα αυτά να τα αφήσει στα πόδια του Κυρίου μας. Είναι ο άγιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής.

Μέσα από τον Βίο του αγίου, μαθαίνουμε ότι ο Νήφωνας είχε εμπλακεί σε ομοσεξουαλικές και ετεροσεξουαλικές σχέσεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μετάνοιάς του είχε πειρασμούς τόσο προς το άλλο όσο και προς το ίδιο φύλο. Οι αναμνήσεις των σαρκικών του αμαρτημάτων και ο 14ετής του αγώνας με τις νεανικές επιθυμίες φανερώνουν μια σταθερότητα της ομοφυλοφιλικής τάσης.

Δυστυχώς δεν άργησε να πέσει και στα σαρκικά αμαρτήματα. Έσμιξε με παρέες κοσμικές και άρχισε να κάνει σεξ με γυναίκες και με άντρες.

Οι βυζαντινοί κώδικες δεν προσπαθούν να το κρύψουν. Ο Νήφωνας είχε καταληφθεί από ἀνδρομανία και ζούσε την σοδομιτικήν δυσωδίαν.

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : https://omofylofilia.gr/2022/prostatis-agios/

Στο σύγγραμμα ” Εξομολογητάριον ” του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, αναφέρεται η εξής τοποθέτηση : ” Ομοφυλοφιλία, διαπράττει το άτομο που συνευρίσκεται ερωτικά με το ίδιο φύλο, αλλά και εκείνος ο ετεροφυλόφιλος ο οποίος προβαίνει σε πρωκτικό σεξ με το αντίθετο φύλο ”. Και μάλιστα : “ἡ ἀρσενοκοιτία εἶναι δύω λογιῶν, ἡ μὲν εἰς γυναῖκας, ὅταν οἱ ἄνδρες πέσουν μέ αὐτὰς εἰς τὸ παρά φύσιν, ἡ δὲ εἰς ἄνδρας… Τὸ ἀνδρόγυνον, ὅπου πέσει εἰς τὸ παρὰ φύσιν, κανονίζεται πλέον βαρύτερα ἀπὸ τὸν ἀρσενοκοιτήσαντα εἰς ἄνδρας”.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαλλαγεί κανείς από τα αόρατα δεσμά, που έμαθε από μικρός να σέβεται και να φοβάται.

Ο ΦΟΒΟΣ είναι βασική αιτία , που κρατάει δέσμιους τους πιστούς με το αυστηρό δόγμα. Και τα λόγια του εβραίου παύλου πως η ομοφυλοφιλία : “Εἶναι βαρύ, θανάσιμο σαρκικό ἁμάρτημα τό ὁποῖο, ἄν ὁ ἄνθρωπος πού τό διαπράττει δέν μετανοήσει, αποκλείεται ἀπό τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ….», πράγματι προκαλεί φόβο για την αιώνια τιμωρία.

Αν και κάποιοι συντηρητικοί μελετητές επέκριναν τα συμπεράσματα του Boswell, είναι πολλοί που συμφώνησαν μαζί του, συμπεριλαμβανομένων των φιλελεύθερων Αμερικανών επισκοπικών μελετητών Robin Scroggs και William L. Countryman, που είχαν μελετήσει εις βάθος τα χριστιανικά κείμενα.

Ο Daniel Patte είναι Γαλλοαμερικανός βιβλιολόγος και συγγραφέας. Είναι ομότιμος καθηγητής Θρησκευτικών, Καινής Διαθήκης και Χριστιανισμού στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt  στο Nashville του Tennessee , όπου διδάσκει από το 1971. Στο δεύτερο μέρος ενός άρθρου του, που δημοσιεύτηκε στο Autobiographical Biblical Criticism , (εκδ. Leiden, NL;   Deo, 2002), δηλώνει ότι η διδασκαλία των θεολογικών κειμένων της βίβλου μπορεί να ερμηνευτεί με διαφορετικούς τρόπους.

ΤΙ ΒΟΛΙΚΟ !!! Διαβάστε, παρακαλώ, την ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ προσπάθειά του να δικαιολογήσει την ομοφυλοφιλία στην χριστιανική κοινότητα : << Για μένα, αυτό το απόσπασμα ( του Παύλου “Προς Ρωμαίους”) διδάσκει στους χριστιανούς πιστούς ΤΟΣΟ …ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ την καταστροφική ομοφυλοφιλία γεμάτη πάθος ως ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ …ΌΣΟ και να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟ» στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.  !!!!!! Σύμφωνα με την ανάγνωσή μου, η συμπεριφορά που περιγράφεται στους “Ρωμαίους” (1:26-27) απορρίπτεται επειδή είναι «ειδωλολατρική». Η ζωή στην ειδωλολατρία απεικονίζεται ως επαίσχυντη. Είναι μια ζωή κάτω από την καταστροφική και θανατηφόρα δύναμη των ειδώλων κάποιου, και ως τέτοια είναι μια εκδήλωση της οργής του Θεού που αποκαλύπτει το ευαγγέλιο (Ρωμ 1:18, διαβάστε μαζί με 1:16-17). Μια «επαίσχυντη» ζωή ΣΤΗΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ δημιουργεί καταστροφική συμπεριφορά προς τον εαυτό του, τους άλλους και την κοινότητα. Τι κάνει τη συμπεριφορά που περιγράφεται στο Ρωμαίους 1:26-27 ντροπιαστική και καταστροφική; Ο Παύλος στον λόγο του επαναλαμβάνει συχνά : «λάγνο πάθος» ( evpiqumi,aij tw/n kardiw/n auvtw/n , 1:24), «εξευτελιστικό ή επαίσχυντο πάθος» ( pa,qh avtimi,a , 1:26 ), «καίγοντας από λάγνο πάθος» ( evxekau,qhsan evn th/| ovre,xei , 1:27). Έτσι, οι γεμάτες λαγνεία, καταστροφικές ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι ειδωλολατρικές και πρέπει να απορριφθούν.

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως κάθε άλλο είδος ειδωλολατρίας του «παρόντος κόσμου» ( tw/| aivw/ni tou,tw| ): Οι χριστιανοί πιστοί πρέπει «να μην συμμορφώνονται» με αυτήν, ………………. Α Λ Λ Α !!!!!!! ……… αλλά παρόλα αυτά «να διακρίνουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού – τι  είναι καλό και αποδεκτό και τέλειο» σε αυτό (στην ομοφυλοφιλία, δηλαδή !!!) {Ρωμ. 12:2}. Έτσι, το 1:26-27 προσφέρει ταυτόχρονα μια προειδοποίηση ενάντια στον ειδωλολατρικό ομοερωτισμό και μια έκκληση να διακρίνουμε τι είναι «καλό, ΑΠΟΔΕΚΤΟ και τέλειο» στη ΜΗ ειδωλολατρική ομοφυλοφιλική σχέση .

Τα συμφραζόμενα αντικατοπτρίζουν την ανάγκη μου για μια Γραφική διδασκαλία που θα μου επιτρέπει να απορρίψω τις φρικτές διακρίσεις των ομοφυλόφιλων στις σύγχρονες κοινωνίες και να κρατάω συνεχώς υπό έλεγχο μια βαθιά ριζωμένη ομοφοβία.

Και έτσι συμβαίνει, με την αποκάλυψη του Θεού στη δημιουργία, η οποία είναι απολυτοποιημένη σε σημείο που οι ειδωλολάτρες λατρεύουν τα πλάσματα αντί για τον Δημιουργό (1:18-23). Και σε μια πιο συγκεκριμένη περίπτωση, με την ομοφυλοφιλία: απολυτοποιώντας ένα πολύτιμο δώρο από τον Θεό, όπως η σεξουαλικότητα, εποικοδομητικές και γόνιμες στενές σχέσεις ΜΕΤΑΞΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ή (!!!) ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΔΡΩΝ , οι ειδωλολάτρες ομοφυλόφιλοι έχουν μετατρέψει αυτό το δώρο του Θεού σε μία καταστροφική, διεφθαρμένη πρακτική. >>

ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ , ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ Vanderbilt University , ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΑΙΣΧΡΟΙ , ΠΟΤΑΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ , ΕΝΩ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ …”ΡΟΥΦΟΥΝ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ, ΤΟ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ! ΑΥΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ !

Εννοείται , πως ο εν λόγω καθηγητής απευθύνεται στους ομόθρησκούς του , τους ΠΤΩΧΟΥΣ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ : << Τους χριστιανούς πιστούς, το κείμενο επιτρέπει να διακρίνουν τι συμβαίνει γύρω τους στη ζωή και ότι οι εκδηλώσεις ομοφυλοφιλικής βίας (και ετεροφυλοφιλικής βίας!) γύρω μου είναι ΣΥΝΕΠΙΕΣ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ . Έτσι, εξακολουθώντας να εξετάζω το “Κατά Ρωμαίων” , διαπιστώνω ότι πρέπει να προσπαθήσω να διακρίνω σε αυτές τις εκδηλώσεις ποιο είναι το «καλό και αποδεκτό και τέλειο» που έχει απολυτοποιηθεί και μετατραπεί σε τερατώδεις και καταπιεστικές σεξουαλικές πρακτικές.>>

Έτσι , αδέρφια μου ….”ειδωλολάτρες” ! Δηλαδή Έλληνες ! Η μπουρδελολογία και η βαθιά έχθρα των φανατικών εχθρών του Ελληνισμού δεν έχει όρια…Ο πόλεμος εναντίων του Ελληνικού Πνεύματος είχε αρχή και μακραίωνη περίοδο μέχρι και τις μέρες μας…Αλλά δεν θα έχει ποτέ τέλος! Οι αξίες του Ελληνισμού και το ιερό πνεύμα των προγόνων μας θα είναι πάντοτε ο στόχος τους! Και η μάχη, απ’ ότι αντιλαμβάνεστε , είναι άνιση .

Οι εκάστοτε Patte εξαπολύουν ανελέητο πόλεμο εναντίων της Ιστορίας της ίδιας, που φανερώνει όλο και περισσότερα αποκαλυπτικά στοιχεία από το βρώμικο μεσαιωνικό καθεστώς, με επιχειρήματα , τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να βολέψει όσα η λογική δεν μπορεί ούτε να αγγίξει. Άλλωστε , είναι γνωστό πως αυτοί που επινόησαν και δημιούργησαν την άκρως αντίθετη από τα Ελληνικά ιδεώδη θρησκεία, δεν διακρίνονταν για την μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.

Ο σερ Τζέιμς Κόχραν Στίβενσον Ράνσιμαν, ένας από τους γνωστότερους Άγγλους ιστορικούς και ένας από τους επιφανέστερους βυζαντινολόγους του 20ού αιώνα, γράφει πως :

«Στη Σύνοδο της Φλωρεντίας το 1439 ο αυτοκράτορας παραπονέθηκε ότι οι λαϊκοί σύμβουλοί του ήσαν πολύ πιο μορφωμένοι από τους επισκόπους  του» («The Great Church in Captivity», Cambridge University Press-1968).

Ο καθηγητής Σάββας Αγουρίδης, Έλληνας πανεπιστημιακός και θεολόγος, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών , που δίδαξε Ερμηνευτική και Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης  ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ πως :

«…την παιδεία, την επιστήμη, την κοινωνική πρόοδο και τον πολιτισμό… όλα αυτά οι μοναχοί στην Ανατολή τα έβλεπαν με πολλή καχυποψία και εχθρότητα…την ελληνική παιδεία αντιμετώπιζαν οι μοναχοί ως κάτι αντιθεϊκό» («Μοναχισμός», εκδ. Ελληνικά Γράμματα-1997).

Ο πολυγραφότατος και έγκριτος Σοβιετοαμερικανός Βυζαντινολόγος Alexander Kazhdan, σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου το 1996, προσπάθησε να δικαιολογήσει τους “βυζαντινούς” λόγιους, αναγνωρίζοντας πως οι πολιτικές συνθήκες καθιστούσαν την προσωπική τους ηθική προβληματική:

“Είναι φαινόμενο του συρμού στη σύγχρονη επιστήμη να υπογραμμίζουμε την ηθική ΔΙΑΦΘΟΡΑ των βυζαντινών ανθρώπων του πνεύματος, οι οποίοι υποτίθεται δεν ήταν παρά παράσιτα και καθάρματα έτοιμα να εγκωμιάσουν οποιονδήποτε ασκούσε την εξουσία.” 

Ο ιστορικός πολυμαθής Νικηφόρος Γρηγοράς, μαρτυρεί πως την εποχή του υπήρχαν πατριάρχες που δεν ήξεραν να διαβάσουν. Ο Στη Σύνοδο τη Εφέσου (449), πολλοί επίσκοποι δεν ήξεραν ούτε να γράψουν το όνομά τους και άλλοι υπέγραφαν γι’αυτούς και στην Σύνοδο της Χαλκηδόνας 40 επίσκοποι ήταν αναλφάβητοι .

Ο Γεώργιος Ακροπολίτης με αφορμή τον διορισμό από τον αυτοκράτορα Θεόδωρο Β΄ της Νίκαιας του χαμηλής μόρφωσης καλόγερου Αρσένιου ως πατριάρχη, επισημαίνει ότι : “…οι άρχοντες κάνουν αυτές τις επιλογές για να εξασφαλίσουν την υπακοή των πατριαρχών.   Ο Μανουήλ Β΄, κατά τον Ακροπολίτη ήταν τόσο αγράμματος, που ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΕ ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ …… Πηγή :το κείμενο Η Ελληνορθοδοξία απέναντι στη Φιλοσοφία και στην Επιστήμη. Posted on 19/05/2018 by roidis.

Αλλά αυτοί δεν ήταν οι μόνοι προκλητικά αμαθείς ρασοφόροι. Ο χορός των αγράμματων ρασοφόρων φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

Οι εγχώριες και μη, χριστιανικές ιστοσελίδες σπεύδουν, ωστόσο να κατασπαράξουν τον Τζ. Μπόσγουελ, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη λεκτική ικανότητα, στην ωστόσο μάταιη προσπάθειά τους να καλύψουν την ουσία της λεγόμενης “αδελφοποίησης” : << Είναι όμως θλιβερό: Πώς είναι δυνατόν, καθηγητής ενός από τα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα του πλανήτη, να οδηγείται σε φτηνές παραχαράξεις μόνο και μόνο για να δώσει κείμενα στρατευμένα; Και αν μπορεί να το κάνει αυτό ένας καθηγητής του Γιέηλ, τότε πού μπορούν να φτάσουν άραγε οι ανώνυμοι διαδικτυακοί συκοφάντες;>>, αναρωτιούνται.

“Ανώνυμους διαδικτυακούς συκοφάντες” , όπως αντιλαμβάνεστε αδέρφια μου Έλληνες, οι υποστηρικτές του σκληρού δόγματος, αποκαλούν εμάς. Εμάς, που υποστηρίζουμε με σθένος τα ιδεώδη του Ελληνισμού! Μόνο που, δεν είμαστε συκοφάντες και βεβαίως, δεν είμαστε καθόλου “ανώνυμοι“.

Ακόμη και σε θεοκρατικό καθεστώς της πονεμένης μας Πατρίδας βρίσκονται φωνές, καθόλα επώνυμες, που δεν φοβούνται να βγάλουν στο φως τα επαίσχυντα και τα βρώμικα μυστικά του σκοταδιστικού δόγματος, που έφερε τόσα δεινά , τόσο πόνο, τόσες καταστροφές, τόση απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Α. Δημοσθένους “Φιλία και Ομοφυλοφιλία τον 11ο και 12ο αιώνα στο βυζάντιο”.

<<Ο Βυζαντινός κόσμος σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδείξει πόσο απείχαν οι θεωρητικά υψηλές αξίες και ιδανικά που προέβαλλε, σε σχέση με την πρακτική εφαρμογή και υλοποίησή τους. Μια τέτοια αξία κατά την άποψη μου ήταν η “φιλία”. Οι Βυζαντινοί για ένα σωρό λόγους που εξετάζονται στο βιβλίο αυτό και δεν είναι άσχετοι από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, αφενός εγκωμιάζουν τη φιλία και αφετέρου με τη συμπεριφορά τους την καταρρακώνουν. Καταδεικνύεται έτσι η μεγάλη διάσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, καθώς και οι υφέρπουσες τάσεις για αποστροφή από την ειλικρινή φιλία. Πρόκειται για την εποχή της ανάρρησης μιας άλλης φιλίας, της φιλίας ως πολιτικής διασύνδεσης, ως μέσου κοινωνικής αποκατάστασης και καταξίωσης. Αυτό το ρόλο καλείται να διαδραματίσει μια φιλική σχέση στην πραγματικότητα και πέρα από τις αβάσταχτα μελό επιστολές που στέλνουν οι Βυζαντινοί μεταξύ τους, οι οποίες αποκαλύπτουν τη συναισθηματική κενότητα που κυριαρχεί στους κύκλους της εγγράμματης ελίτ της Κωνσταντινούπολης. Η διάσταση λόγων και έργων όμως δεν επισκιάζει όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μέσα από την εξέταση του πρωτογενούς υλικού διαπιστώνει κανείς πως τα συναισθήματα δεν έχουν εκλείψει, διασώζονται όμως όχι στη φιλία, αλλά στην ομοφυλοφιλία. >> [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Εννοείται, πως στις χώρες που δεν βασιλεύει το καταπιεστικό θεοκρατικό καθεστώς, οι φωνές αυτές δεν φιμώνονται και είναι πολύ περισσότερες. Και η Ρωσία, που μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου χτίζονταν νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια, τώρα φυτρώνουν σε κάθε βήμα εκκλησίες και το μαύρο παπαδαριό αποκτά όλο και περισσότερη δύναμη, σίγουρα δεν είναι μία από αυτές. Σε μία ρωσική ιστοσελίδα στο άρθρο ενός “αγανακτισμένου” πιστού έτυχε να διαβάσω το εξής : << Το έθιμο της αδελφοποίησης σήμαινε ότι δύο άσχετοι άνθρωποι (ίδιου φύλου !) έδιναν ο ένας στον άλλον όρκο αδελφικής αγάπης και ανιδιοτελούς βοήθειας. Αυτή η ένωση αγιαζόταν με την προσευχή του ιερέα . Το πλήρες σλαβικό κείμενο της ιεροτελεστίας της αδελφοποίησης δημοσιεύτηκε από τον καθ. παπά M. Gorchakov (Gorchakov M., prof. priest. ) “On the mystery of wedding.“>>

ΠΡΟΣΕΞΣΤΕ , ΠΑΡΑΚΑΛΩ ! ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ “On the mystery of wedding.” ΔΗΛΑΔΗ “ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ” !

Του γάμου! Πως θα αποκρύψουμε, δηλαδή;

Ο Boswell , εν το μεταξύ, οπαδός και υποστηρικτής των γάμων μεταξύ των ανθρώπων του ιδίου φύλου, αρνήθηκε ότι η ίδια η “αδελφοποίηση” θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «γάμος ομοφυλόφιλων», αλλά επέμεινε ότι η «αδελφοποίηση» ήταν μια «αναχρονιστικά κυριολεκτική» μετάφραση και μάλιστα, πρότεινε την «ένωση του ίδιου φύλου» ως προτιμώμενη ερμηνεία.

Για έναν πολύ περίεργο λόγο ο Boswell σημείωσε την απουσία οποιασδήποτε αντίστοιχης πρακτικής στην δυτική λατινική τελετουργική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας . Ωστόσο ο Βρετανός ιστορικός Alan Bray, στο βιβλίο του “The Friend“, παρουσίασε ένα λατινικό κείμενο και μια μετάφραση της λατινικής καθολικής ιεροτελεστίας από τη Σλοβενία ​​με τίτλο “Ordo ad fratres faciendum», κυριολεκτικά «Ακολουθώντας τη δημιουργία των αδελφών». Στην εισαγωγή του βιβλίου αυτού, που εκδόθηκε μεταθανάτια το 2003, επισήμανε πώς η συγγραφή του βιβλίου τον βοήθησε να θρηνήσει όσους είχαν χάσει την ζωή τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας του AIDS των προηγούμενων δεκαετιών.

Ένα άλλο βιβλίο του Alan Bray “Homosexuality in Renaissance England” πρωτοκυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1982. Η ευρέως θεωρούμενη ως η καλύτερη μελέτη του είδους της η “Η ομοφυλοφιλία στην Αγγλία της Αναγέννησης” δείχνει ξεκάθαρα γιατί η σύγχρονη εικόνα του ομοφυλόφιλου δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στην πρώιμη σύγχρονη περίοδο, όταν η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά επικεντρωνόταν προς τη σεξουαλική πράξη καθαυτή και δεν γινόταν ακόμη λόγος για την ευρύτερη σεξουαλική “ταυτότητα” ενός ατόμου.

Υπάρχουν επίσης στοιχεία για τις ενώσεις γυναικών . Από τον 16ο αιώνα, οι ιστορικοί έχουν τεκμηριώσει στην Ευρώπη την πρακτική των «συζύγων-γυναικών». Μόνο που οι περιπτώσεις αυτές διαφέρουν “κάπως” από τις “αδελφοποιήσεις” των ανδρών. Έχουν καταγραφεί περιστατικά , όταν μια από τις δύο γυναίκες ντυνόταν σαν άντρας και ζούσαν ανοιχτά μαζί ως σύζυγοι, συχνά επισημοποιώντας ακόμη και το γάμο τους. Αυτό έγινε, για παράδειγμα, από τις Ολλανδές Cornelia Guerritze van Brueghel και Elisabeth Boleyn, οι οποίες παντρεύτηκαν σε μια εκκλησία στο Άμστερνταμ τη δεκαετία του 1680 . Το μυστικό τους αποκαλύφθηκε χρόνια αργότερα, όταν η Cornelia βαρέθηκε να φοράει ανδρικά ρούχα. Στοιχεία παρόμοιων γάμων καταγράφηκαν σε σημαντικές ποσότητες στην Αγγλία τον 18ο αιώνα .

Στα τέλη του 18ου αιώνα, η ιδέα της «ρομαντικής γυναικείας φιλίας» εμφανίστηκε στον δυτικό κόσμο, πράγμα που σημαίνει ότι οι στενές μακροχρόνιες σχέσεις μεταξύ γυναικών συντρόφων άρχισαν να γίνονται αντιληπτές από την κοινωνία ως αποδεκτές. Αρκετά συχνά, πίσω από αυτό κρύβονταν οι λεσβιακές συνδέσεις . Μερικές φορές τέτοιες γυναίκες έκαναν προσπάθειες να παντρευτούν. Για παράδειγμα, στις 30 Μαρτίου 1834, οι Αγγλίδες ευγενείς Άννα Λίστερ και Αν Γουόκερ έλαβαν μια ευλογία για έναν μυστικό γάμο στην Εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Υόρκης ^. Οι γυναίκες κράτησαν το μυστικό για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό πολύ αργότερα χάρη στην ανάγνωση των ημερολογίων της Anne Lister .

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον περιστατικό γάμου ομοφυλοφίλων γυναικών καταγράφτηκε ακόμη και στην Σοβιετική Ένωση, όπου οι κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς ήταν πολύ αυστηροί.  Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στη Σοβιετική Ρωσία , κάποια Evgenia Fedorovna M., υποδυόμενη τον άντρα και πλαστογραφώντας ανδρικά έγγραφα, παντρεύτηκε την αγαπημένο της S. στο Λένινγκραντ . Οι αρχές ανακάλυψαν σύντομα την εξαπάτηση και άνοιξαν δικογραφία εναντίον των γυναικών, κατηγορώντας τις για «έγκλημα κατά της φύσης». Η δίκη έλαβε ευρεία δημοσιότητα. Το αξιοσημείωτο είναι , πως η υπόθεση κατέρρευσε στο δικαστήριο και το Λαϊκό Επιτροπείο Δικαιοσύνης αποφάσισε να θεωρήσει τον γάμο «νόμιμο, όπως συνήφθη με κοινή συναίνεση». Το ζευγάρι εξακολουθούσε να μένει μαζί, και η Ευγενία μπόρεσε ακόμη και να υιοθετήσει το παιδί της γυναίκας της!

Ο Μισέλ ντε Μονταίν (Γάλλος συγγραφέας – δοκιμιογράφος του 16ου αιώνα), ο οποίος σημείωσε ότι ενώ βρισκόταν στη Ρώμη το 1578, διαπίστωσε ότι : 

“δύο άνδρες παντρεύονταν ο ένας τον άλλο, κατά την τελετή της Θείας Λειτουργίας, σύμφωνα με το χριστιανικό μυστήριο του γάμου”.

Για τους Ναζί, παρά το γεγονός ότι θεωρούσαν τον Χριστιανισμό ένα από τα θεμέλια της γερμανικής νοοτροπίας , το να βρίσκεται κανείς σε εκκλησιαστικό περιβάλλον και να σπουδάζει σε καθολικά σχολεία και μοναστήρια ήταν ένδειξη, πως άτομο αυτό ήταν πιθανό να είναι ομοφυλόφιλος . Ο Joseph Goebbels, μετά από μια συνομιλία του με τον Χίτλερ, έγραψε στο ημερολόγιό του, ότι «πολλά στην Καθολική Εκκλησία μπορούν να εξηγηθούν μόνο με την ομοφυλοφιλική αρχή ».

Ο Γεράλδος της Ουαλίας ( Gerard of Wales) ήταν ουαλο-νορμανδός αρχιδιάκονος του Μπρέκον και ιστορικός. Ως βασιλικός κλητήρας του βασιλιά και δύο αρχιδιακόνων, ταξίδεψε ευρέως και συνέγραψε εκτενώς.  Διηγείται μια παράδοση στα τέλη του 12ου ή στις αρχές του 13ου αιώνα στην Ιρλανδία, η οποία αναφέρει δύο άντρες που κουβαλούσαν ο ένας τον άλλον γύρω από μια εκκλησία τρεις φορές και έλεγαν έναν όρκο μπροστά σε έναν ιερέα, ακολουθούμενη από πλήρη χριστιανική λειτουργία και τελετουργική ανταλλαγή αίματος.

Σύμφωνα με τα γραπτά του Michel de Montaigne (του Γάλλου συγγραφέα του 16ου αιώνα που θεωρείται ευρέως ο πατέρας της δοκιμιακής μορφής), ενώ βρισκόταν στη Ρώμη το 1578, παρακολούθησε «δύο άντρες παντρεύονταν ο ένας τον άλλον στη Λειτουργία, με τις ίδιες τελετές που χρησιμοποιούμε για τους γάμους μας, οι οποίοι κοινωνώντας μαζί και χρησιμοποιώντας την ίδια γαμήλια Γραφή, μετά από την οποία έφαγαν και κοιμήθηκαν μαζί»

Ο Mark Masterson  είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Victoria University of Wellington  της Νέας Ζηλανδίας είναι ο συγγραφέας του βιβλίου  Between Byzantine Men: Desire, Homosociality, and Brotherhood in the Medieval Empire.

<< Μιλάτε για το ρόλο της ομοκοινωνικότητας και της αδελφοσύνης στην ελίτ βυζαντινή κουλτούρα. Πού ταιριάζει η επιθυμία του ίδιου φύλου σε αυτήν την εικόνα – ήταν το σεξ απλώς ένας άλλος τρόπος για να ενισχυθούν οι δεσμοί μεταξύ των ανδρών ;>> , ρωτήθηκε ο Masterson από δημοσιογράφο σε μία συνέντευξη.

<< Η επιθυμία και το σεξ για το ίδιο φύλο ήταν πάντα πιθανότητες σε αυτούς τους κύκλους. Άλλωστε κάτι τέτοιο παρατηρείται και σε πολλούς λαούς των αρχαίων χρόνων. Πιστεύω ότι δεν ήταν απλώς ένα θέμα της ελίτ. Οι σχέσεις του ιδίου φύλου ήταν ένας τρόπος για να συνυπάρχουν οι άνισοι άνδρες. Ο Βασίλειος ο Α’ ήταν πολύ φτωχός, για παράδειγμα.>>

Βασίλειος ο Α΄ ο Μακεδών. Ο “ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας”. Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ;

Όσο Μακεδόνας ήταν ο εν λόγω κύριος, άλλο τόσο η “βυζαντινή αυτοκρατορία” ήταν Ελληνική!

Και ο λόγος για τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα . Για να δούμε όμως πόσο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ήταν!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ!

Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Βασίλειος ήταν Αρμένιος γεννημένος στη Μακεδονία : армένικα  Բարսեղ Ա Մակեդոնացի . Παρά το γεγονός ότι ορισμένες αραβικές πηγές μιλούν για τη σλαβική καταγωγή του Βασιλείου Α’, τέτοιες υποθέσεις, σύμφωνα με τον Αγγλο-Ιρλανδό ιστορικό των αρχών του 20ου αιώνα J. Bury , δεν είναι βάσιμες . Πίστευε ότι η μόνη βάση για τη «σλαβική θεωρία» ήταν ότι μια αραβική πηγή αποκαλούσε τον Βασίλειο Σλάβο , κάτι που με τη σειρά του, οι ιστορικοί εξηγούν από το γεγονός ότι από την άποψη των Αράβων , …. όλοι οι Μακεδόνες ήταν Σλάβοι  .

Σήμερα, πολλοί ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Βασίλειος καταγόταν από Αρμένιους, που εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία . Ο βυζαντινός A. A. Vasiliev γράφει ότι ο Βασίλειος Α’ καταγόταν από αρμενική-σλαβική οικογένεια. Σύμφωνα με τον Norman Tobias του Πανεπιστημίου του Τορόντο, ο Βασίλειος Α’ μιλούσε αρμένικα και είχε Αρμένιους ανάμεσα στους οικείους και τους φίλους του . Ο Βασίλειος ήταν γιος αγρότη και πέρασε ένα μέρος της παιδικής του ηλικίας σε αιχμαλωσία στη Βουλγαρία , όπου, από το 813 η οικογένειά του κρατήθηκε αιχμάλωτη από τον Βούλγαρο Χαν Κρούμ . Μόλις το 836 ο Βασίλειος και κάποιοι άλλοι κατάφεραν να διαφύγουν στη Θράκη, που ανήκε τότε στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Οι πηγές για την ΜΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ καταγωγή του , λοιπόν, είναι υπέρ-αρκετές ! Γεννήθηκε στην περιοχή της Αδριανούπολης στη Θράκη σε οικογένεια αγροτών μεταναστών από την Αρμενία. Η μητρική του γλώσσα ήταν η Αρμενική. Και το παρατσούκλι του “Μακεδόνας” όφειλε στην καταγωγή του από το Θέμα της Μακεδονίας.

Ο Βασίλειος Α΄ μαζί με τρεις γιους του θεωρείται ο ιδρυτής της Μακεδονικής δυναστείας. Και ο όρος «μακεδονική δυναστεία» χρησιμοποιείται σε σχέση με τους αυτοκράτορες που κυβέρνησαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία την περίοδο 867-1056. Στην ορθή παγκόσμια ιστορική λογοτεχνία χρησιμοποιείται κυρίως ο όρος Αρμενική δυναστεία. Οι υποστηρικτές της χρήσης αυτού του ονόματος -και η συντριπτική τους πλειοψηφία – πιστεύουν ότι είναι πιο ακριβής από τον όρο “Μακεδονική”, αφού υπό αυτή τη δυναστεία υπήρχαν δεκάδες “βυζαντινοί” αυτοκράτορες, συμπεριλαμβανομένου του ιδρυτή της δυναστείας – Barseg-Basily. Ο ίδιος , καθώς και πολλοί εκπρόσωποι του στρατού, η ελίτ και οι αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας ήταν αποκλειστικά αρμενικής καταγωγής.

Σύμφωνα με τον Π. Χαρανή , γνωστό ως Peter Charanis , έναν Έλληνα βυζαντινολόγο , ο οποίος εργάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, με ειδίκευση στην ιστορική δημογραφία, κάθε αυτοκράτορας στον “βυζαντινό” θρόνο -από την αρχή της βασιλείας του Βασιλείου Α’ έως το θάνατο του Βασιλείου Β’- ήταν αρμενικής ή εν μέρει αρμενικής καταγωγής.

Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιουργήθηκε από τους Ρωμαίους με την ακόρεστη δίψα τους για τις κατακτήσεις λαών, που είχαν υποδουλώσει και μαντρώσει στην τεράστια αυτοκρατορία, την οποία δεν στάθηκαν ικανοί να την ελέγξουν οι ίδιοι. Η εξουσία γρήγορα έγινε απόκτημα αξιόλογων και μη ανθρώπων από κάθε λογής εθνικότητα .

Στην μετέπειτα ιστορία της μπασταρδεμένης θεοκρατούμενης αυτοκρατορίας δεν υπήρχε κληρονομικότητα στον βασιλικό θρόνο. Οποιοσδήποτε σφετεριστής, έχοντας καταλάβει την εξουσία, γινόταν ο νόμιμος αυτοκράτορας. Και αυτό δικαιολογήθηκε ως εξής: ο μονάρχης κυβερνά με τη βοήθεια του Θεού, και αν ανατραπεί, σημαίνει ότι ο Θεός δεν είναι πλέον μαζί του. Η επιλογή του Θεού πέφτει στον σφετεριστή, τον οποίον στο εξής έπρεπε να υπακούσουν.

Το παραμύθι της Ελληνικότητας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας πιστεύουν μόνο οι αμόρφωτοι και οι ανιστόρητοι. Και το διατηρούν αυτοί, που γνωρίζουν πολύ καλά την ΙΣΤΟΡΙΑ, αλλά διατυμπανίζουν το ψεύδος , εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της πανίσχυρης εκκλησίας. Δεν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία με το όνομα Βυζαντινή ! Υπήρξε όμως η πόλη-κράτος του Έλληνα βασιλιά Βύζαντα , που έδωσε στην πόλη το όνομά του. Πάνω στα ερείπια αυτής της πόλης χτίστηκε η νέα-ρώμη (κωνσταντινούπολη) και αιώνες αργότερα έγινε προσπάθεια (πετυχημένη, ομολογώ) να συνδεθεί το μπαστάρδεμα των ρωμαίων με τον Ελληνισμό.

Αναδημοσίευση από Ελεύθερη Έρευνα :

“Ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών “προήχθη από ευτελούς υπηρέτου ενός των μεγιστάνων της Κωνσταντινουπόλεως εις το περίβλεπτον αξίωμα του μονάρχου της Ανατολής. Ίνα αξιωθή τοιαύτης μεταβολής της εαυτού τύχης, ουδέν μέγα ή απλώς γενναίον έπραξεν· απ’ εναντίας δεν ανέβη τας κυριωτέρας της κλίμακος εκείνης βαθμίδας ειμή δια πολυειδώς αισχρού εξευτελισμού και δια κακουργίας δεινής. ” (Κ. Παπαρρηγόπουλου, “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους”, τ. 5, κεφ. Β΄.)

Ένας άξεστος ιπποκόμος, φτωχός κι αγράμματος χωριάτης, αλλά όμορφος και με ωραία κορμοστασιά νέος, νυμφεύτηκε τον Νικόλαο, ηγούμενο μοναστηριού και μερικά χρόνια αργότερα έναν άλλο άνδρα, γιό πλούσιας χήρας, τον Ιωάννη. Μέσω αυτών των γάμων απόκτησε διασυνδέσεις στην Κωνσταντινούπολη και σύντομα έγινε “παρακοιμώμενος” του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄. Αργότερα, μέσα σε ένα λουτρό αίματος και οργίων κατάφερε να κατακτήσει ο ίδιος το θρόνο. Πρόκειται για τον Βασίλειο Α’ τον “Μακεδόνα” , τον πρώτο αυτοκράτορα της λεγόμενης ( εσφαλμένα) Μακεδονικής δυναστείας.

Ο γάμος του Βασιλείου Α΄ με τον Ιωάννη, όπως μας τον διασώζει στη «Χρονογραφία» του ο βυζαντινός αξιωματούχος (κουροπαλάτης και μέγας δρουγγάριος της βίγλας), Ιωάννης Σκυλίτζης. Διακρίνονται από αριστερά: Η μητέρα του Ιωάννη, Δανιηλίδα, το ζεύγος των μελλονύμφων Βασίλειος – Ιωάννης, ο ιερέας, που τελεί τον γάμο και πίσω του άλλοι ιερείς, ενώ ανάμεσα στο ζεύγος και στον ιερέα φαίνεται ανοιγμένο το Ευαγγέλιο. Οι γάμοι αυτοί του Βασιλείου με άνδρες είναι οι πρώτοι, που τεκμηριώνονται από ιστορικές πηγές, δεν είναι όμως πρωτόγνωροι στη χριστιανική παράδοση. Οι γάμοι μεταξύ ανδρών, ή “ενώσεις”, ή “αδελφοποιήσεις”, όπως συγκαλυμμένα ενίοτε λέγονται, έχουν πολύ βαθιές ρίζες στο χριστιανισμό ξεκινώντας από τη Βίβλο και φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας

Στην πραγματικότητα δηλαδή, δεν πρόκειται για καμμία πνευματική ένωση, αλλά για κανονικό γάμο μεταξύ ανδρών και ευλογία από τον ιερέα της σαρκικής ομοφυλόφιλης ένωσης. Αυτό ομολογείται και από το ίδιο το «Πηδάλιον», στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά, ότι οι άνδρες κατά την αδελφοποιησία «υπανδρεύονται αναμεταξύ των».

Το «Πηδάλιον» απαγορεύει …πλέον τέτοιες τελετές χαρακτηρίζοντας τους νυμφίους ως «ψευδαδελφοποιητούς», που ικανοποιούν «τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα»: «Η δε λεγομένη αδελφοποίηση τελείως να μην γίνεται, και αποβεβλημένη εστίν από την Εκκλησίαν του Χριστού… (σελ. 217, της Γιούρ Γραικορ.) Όθεν η τοιαύτη αδελφοποιησία όχι μόνον δεν γίνεται, ή λογίζεται τελείως εμπόδιον εις το να υπανδρεύωνται αναμεταξύ των οι τοιούτοι ψευδαδελφοποιητοί, αλλ’ ουδέ όλως πρέπει να γίνεται. Απόβλητον γάρ εστι τούτο από την Εκκλησίαν του Χριστού, ως πολλών κακών και απωλείας πρόξενον ψυχικής εις τους περισσοτέρους, και ύλη δια να πληρόνουν τινες τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα, καθώς η δοκιμή μυρία έδειξε τα παραδείγματα κατά διαφόρους καιρούς και τόπους». («Πηδάλιο», «Περί συνοικεσίων», κεφάλαιο Ι’.)

Καταχρηστική χαρακτηρίστηκε η χρήση της τελετής της αδελφοποιίας , τελικά! Και απαγορεύτηκε!

Περί το 840, ρακένδυτος, με ένα ραβδί στο χέρι κι ένα δισάκι στον ώμο έφτασε ο Barseg– Βασίλειος μιά Κυριακή απόγευμα αναζητώντας την τύχη του στην Κωνσταντινούπολη. Αφανισμένος από την κούραση, κατασκονισμένος κι ενώ κόντευε να νυκτώσει πλάγιασε κάτω από τα προπύλαια της εκκλησίας του Αγίου Διομήδη, που βρήκε μπροστά του, όπου δεν άργησε να αποκοιμηθεί βαθιά, χωρίς καθόλου να προσέξει και όπως έτυχε. Ο Νικόλαος, ηγούμενος του μοναστηριού, που παράρτημά του ήταν η εκκλησία (σύμφωνα με το Theophanes Continuatus, 5.9, σελ.223, ή προσμονάριος σύμφωνα με τον Συμεών το Λογοθέτη, “Περί Μιχαήλ και Θεοδώρας”, 11, εκδ. Μπέκερ, σελ. 656) με έκπληξή του βλέπει τον καλοφτιαγμένο κοιμώμενο νέο. Το πρωί τον ξυπνά, τον προσκαλεί να τον ακολουθήσει και τον καθίζει στο τραπέζι. Του κάνει λουτρό και του δίνει καινούρια ρούχα (“λούσας αυτόν και ιμάτιον περιβαλών“), συζούν (“ομώροφον είχε και ομοδίαιτον“, “Χρονικό” του Γεωργίου του Μοναχού στον Ίστριν, 2:5) και τελικά η γνωριμία τους πολύ σύντομα καταλήγει σε γάμο· ενώνονται με τελετή στην εκκλησία: “Τη δευτέρα ημέρα απελθών μετ’ αυτού εις το λουτρόν ήλλαξεν αυτόν και ελθών εν τη εκκλησία εποίησεν αδελφοποίησιν μετ’ αυτού και συνηυφραίνοντο εν αλλήλοις”(Γεωργίου Μοναχού στον Μόραβτσικ, σελ. 120.) Η τελευταία φράση θυμίζει το βιβλικό “και συνευφραίνου μετά γυναικός της νεότητός σου” (“Παροιμίαι”, 5:18), που αναφέρεται σε σχέση άνδρα – γυναίκας.

Τις ίδιες λέξεις (αδελφοποίησις, αδελφοποίητος) χρησιμοποιούν οι ιστορικοί στην περίπτωση της ένωσης στην εκκλησία των Βασιλείου – Νικολάου, όπου δεν υπάρχει καμμία νύξη φυλετικής ή οικογενειακής παραμέτρου για τη σχέση, ούτε για ανταλλαγή αί­ματος. Δεν έχει στρατιωτική σημασία, ούτε αναφέρονται συνθήκες, που να την προκάλεσαν (π.χ. διάσωση από κίνδυνο, σοβαρή ασθένεια κ.λπ..) Τόσο ο Βασίλειος όσο και ο Νικόλαος είχαν ζωντες αδελφούς με τους οποίους δια­τηρούσαν τακτικές και στενές επαφές, έτσι η πράξη τους δεν ήταν αποτέλεσμα επιθυμίας να αποκτήσουν αδελφό. Για τον Βασίλειο αναφέρονται τουλάχιστον δύο αδελφοί, οι Βάρδας και Μαριανός, οι οποίοι μάλιστα τον βοήθησαν στην μετέπειτα οργάνωση της δολοφονίας του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄, ο δε Νικόλαος είχε αδελφό ένα γιατρό, ο οποίος -όπως θα δούμε παρακάτω- φρόντισε να έρθει ο Βασίλειος σε επαφή με την αυτοκρατορική αυλή.

Η αγάπη του Θεοφιλίτση για το Βασίλειο Ο Βασίλειος ζητούσε επίμονα από το Νικόλαο να τον συστήσει σε κάποιον από τους επισήμους, που γνώριζε. Ο αδελφός του ηγούμενου, ένας γιατρός, είδε μια μέρα το Βασίλειο στο μοναστήρι, του φάνηκε πολύ καλοφτιαγμέ­νος και όμορφος και τον σύστησε σ’ έναν πελάτη του, τον Θεόφιλο, περισσότερο γνωστό με το προσωνύμιο Θεοφιλίτσης, συγγενή του κατέχοντα τότε τον τίτλο του Καίσαρα, Βάρδα, και του ίδιου του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄. Ο Θεοφιλίτσης ήθελε να έχει στην υπηρεσία του ανθρώπους δυνατούς και ψηλόκορμους, που τους έντυνε με θαυμάσιες, ολομέταξες φορεσιές. Του άρεσε να εμφανίζεται στον κόσμο μαζί μ’ αυτούς τους γίγαντες που τον συνόδευαν (“εις σπουδήν έχον γενναίους άνδρας και ευειδείς και ευήλικας και επ’ανδρία μάλιστα και αρώμη σώματος διαφέροντας”, “Τheophanes Continuatus, 5.9, σελ. 225.) Μόλις ο γιατρός του μίλησε για το Βασίλειο, θέλησε να τον δει, και γοητευμένος απ’ το παράστημά του, τον πήρε αμέσως για να φροντίζει τα άλογά του δίνοντάς του το αξίωμα του πρωτοστράτωρα. Ο Θεοφιλίτσης αγαπούσε το Βασίλειο κάθε μέρα και περισσότερο (“και ημέραν εξ ημέρας επί πλέον ηγαπάτο παρ’ αυτού“.)

Ο δεύτερος γάμος του Βασιλείου με το γιό της πλούσιας χήρας Ο Βασίλειος, έμεινε αρκετά χρόνια στο σπίτι του Θεοφίλτση και σ’ αυτό το διάστημα είχε μια περιπέτεια, που εξασφάλισε οριστικά το μέλλον του. Κάποτε, που ο αφέντης του πήγε με κάποια αποστολή στην Πελοπόννησο, ο Βασίλειος τον συνόδευσε σαν ιπποκόμος του, αλλά στο ταξίδι αρρώ­στησε και αναγκάσθηκε να σταματήσει στην Πάτρα. Στο ναό του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου γνωρίστηκε με ένα καλόγερο, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με μιά πλούσια ώριμη χήρα, η οποία ήταν ίσως και γιαγιά και ονομαζόταν από το όνομα του ανδρός της Δανιήλ, Δανιηλίδα. Η περιουσία της Δανιηλίδας ήταν αφάνταστα μεγάλη («πλού­τη βασιλικά και όχι απλού ιδιώτη» μας λέει ο χρονογράφος.) Είχε πολλούς δούλους, απέραντα κτήματα, κοπάδια αμέτρητα, εργοστάσια, όπου γυναίκες ύφαιναν για λογαριασμό της υπέροχα μεταξωτά, θαυμάσια χαλιά, και ε­ξαίσια και λεπτά λινά. Το σπίτι της ήταν γεμάτο από πλού­σια ασημένια και χρυσά σκεύη. Στα σεντούκια της ήταν στοι­βαγμένα λαμπρά φορέματα, οι κασέλες της ξεχείλιζαν από βέργες σε πολύτιμα μέταλλα. Είχε ιδιόκτητο ένα μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου, και όπως λέει κάποιος ιστορικός, ήταν πραγματικά «η βασίλισσα του τόπου».

Της Δανιηλίδας της άρεσε η πολυτέλεια και η επίδει­ξη, της άρεσαν όμως και οι ωραίοι άνδρες. Έτσι κινήθηκε το ενδιαφέρον της για το Βασίλειο, τον οποίο καλοδέχθηκε και τον περιποιήθηκε στο σπίτι της αναπτύσσοντας σύντομα πολύ στενές σχέσεις.

Ο Βασίλειος νυμφεύτηκε τελικά το γιό της χήρας, Ιωάννη. ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ …ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ !!!

Το γεγονός πρέπει να είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση, καθ’ ότι αφ’ ενός επιβεβαιώνεται από διάφορές ιστορικές πηγές κι αφ’ ετέρου ο λόγιος και αξιωματούχος της βυζαντινής αυλής, Ιωάννης Σκυλίτζης, έχει φιλοτεχνήσει δύο εικόνες του γάμου στη “Χρονογραφία” του, μία από την εκκλησία και μία από το γαμήλιο γεύμα.

Όταν επί τέλους ο Βασίλειος αποφάσισε να φύγει, η Δανιηλίς του έδωσε χρήματα, όμορφες φορεσιές, και τριάντα δούλους για να τον υπηρετούν. Με όλα αυτά ο φτωχός ιπποκόμος έγινε ένας μεγάλος άρχοντας, και μπόρεσε να παρουσιασθεί στον κόσμο και ν’ αγοράσει και μερι­κά κτήματα στη Μακεδονία. Χρόνια αργότερα, όταν ο Βασίλειος έγινε αυτοκράτορας πήρε τον Ιωάννη κοντά του δίνοντάς του το αξίωμα του πρωτοσπαθαρίου, ενώ τη Δανιηλίδα, όταν τον επισκέφθηκε στην Κωνσταντινούπολη, την υποδέχθηκε στα ανάκτορα της Μαγναύρας σα βασίλισσα και της παρα­χώρησε επίσημα τον τίτλο της βασιλομήτορος. Άλλο γάμο με άνδρα δεν έκανε ο Βασίλειος. Θα ολοκληρώσουμε όμως, εν συντομία την ιστορία της ζωής του, προκειμένου να φανεί ξεκάθαρα, ότι ο αγράμματος Βασίλειος καμμία πνευματική ανησυχία δεν είχε, ώστε να κάνει πνευματικές ενώσεις, όπως παρουσιάζονται εξωραϊσμένα οι γάμοι του με τους άντρες από ορισμένους χριστιανούς ιστορικούς. Παρέμεινε σε όλη του τη ζωή, το ίδιο ανθρώπινο πλάσμα, το πρωτόγονο και άξεστο, με τα σκληρά και βάναυσα ενστικτα και τα βίαια πάθη. Στάθηκε πάντα ένας συμφεροντολόγος, ένας άνθρωπος με ταπεινή ψυχή, χωρίς κανένα ενδοιασμό και καμμιά λε­πτότητα, χωρίς τιμή. Πηγή : https://www.kar.org.gr/2017/02/05/i-dyo-gami-vyzantinou-aftokratora-me-andres/

Στην μακραίωνη ιστορία της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι από κατώτερα κοινωνικά στρώματα ανέβαιναν στον θρόνο. Κάποιοι χάρη στην εξυπνάδα τους, άλλοι, χάρη στην πανουργία, κάποιοι χάρη στις διοικητικές ικανότητές τους και, κυρίως, κάποιοι χάρη στις στρατηγικές και πολεμικές ικανότητες.

Η μοναδική ίσως περίπτωση είναι του Βασιλείου του Α’. Εκείνον ανέβασε στο αυτοκρατορικό αξίωμα η …ομορφιά του και ο θεσμός της “αδελφοποίησης”, που υπήρχε στην αυτοκρατορία .

Οι λεγόμενοι “βυζαντινοί” ιστορικοί, που γράφουν στα μέσα της δεκαετίας του 900, δεν διστάζουν να σημειώσουν ότι η ωραία του εμφάνιση τράβηξε τα βλέμματα άλλων αντρών:

<< Αφού τον κοίταξε, ο Θεοφιλίτση…(μέλος της αυλής του αυτοκράτορα Μιχαήλ ) τον επιθύμησε σφόδρα τον Βασίλειο. >> ( Ψευδο-Συμεών, Χρονογραφία 656/11 )

<< Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ αγαπούσε τον [Βασίλειο], κοιτάζοντας εκείνες τις [φυσικές] ιδιότητες του που ξεπερνούσαν όλες τις άλλες. >> ( Ανων., Βίος Βασιλείου 13 )

Μετά από το τελετουργικό στην Εκκλησία, ο Βασίλειος και ο «αδελφός» του «ευφράνθηκαν ο ένας τον άλλον». Αυτό μάλλον παραπέμπει στις Παροιμίες 5:18 «…και ευφραίνου μετά της γυναικός της νεότητός σου».

Η Αδελφοποίηση ήταν κυρίως διαδεδομένη στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, στον Ελλαδικό χώρο , στα σλαβικά εδάφη: Ρωσία , τη Μόσχα και στο Κιέβο . Εμφανίστηκε στο “Βυζάντιο” νωρίτερα από τον 9ο αιώνα . Το παλαιότερο κείμενο που έχει διασωθεί βρίσκεται στο Ευχολόγιο του Γκοχάρ. Μεταφέρθηκε στις σλαβικές χώρες: απαντάται στο Γλαγολιτικό Ευχολόγιο του 11ου αιώνα και στη συνέχεια στα χειρόγραφα Trebniks του 14ου – 15ου αιώνα και αργότερα, καθώς και στα έντυπα Trebniks του 1625 , 1633 , 1635 και 16 . και άλλοι. Ο θεσμός υπήρχε στην Ορθόδοξη Εκκλησία έως ότου απαγορεύτηκε από τον κανόνα της Νομοκανών.

Είναι αξιοπερίεργο ότι τον 4ο αιώνα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εισήγαγε την ποινική ευθύνη για την ομοφυλοφιλία και αυτή η απαγόρευση διατηρήθηκε στο “Βυζάντιο” (την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία). Ως εκ τούτου, πολλοί μελετητές επισημαίνουν πως η αδελφοποίηση καθιερώθηκε ως μια μορφή ομοφυλοφιλικής ένωσης που αφενός επέτρεψε την παράκαμψη αυτής της απαγόρευσης και αφετέρου εγκρίθηκε από την Εκκλησία.

Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι οι εκκλησιαστικές αρχές έχουν κάνει επανειλημμένα προσπάθειες να περιορίσουν ή να απαγορεύουν τελείως αυτό το τελετουργικό. Σε έντυπη Ενετική Ελληνική Ευχολογία (συλλογές προσευχών) του 16ου αιώνα οι εκδότες πρόσθεσαν το σχόλιο: «αν και αυτό το ακόλουθο σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς και βασιλικούς νόμους δεν επιτρέπεται να τελείται, το δημοσιεύουμε, αφού υπάρχει σε πολλά βιβλία».

Η ακατάλληλη χρήση του τελετουργικού μαρτυρείται από δύο αδημοσίευτα διατάγματα (Διδασκαλίαι ) του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθανασίου Α’, στο οποίο η “αδελφοποίηση” χαρακτηρίζεται ως πηγή ανηθικότητας.

Ο Eric Berkowitz, συγγραφέας του Sex and Punishment και δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λέει ότι «είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτές οι τελετουργίες δεν περιελάμβαναν ερωτική επαφή. Στην πραγματικότητα, ήταν το σεξ μεταξύ αρραβωνιασμένων ανδρών που έγινε αργότερα ο λόγος για την απαγόρευση των ενώσεων ομοφυλοφίλων».

Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης (Никифор Влеммид) ήταν “Βυζαντινός” κληρικός και θεολόγος, παρακαλώ !!! Γεννημένος το 1197 στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε ευθέως την αδελφοποίηση, δηλώνοντας απερίφραστα ότι στοχεύει στην πραγματοποίηση ομοφυλοφιλικών συναισθημάτων και σχέσεων μεταξύ των ανδρών. Και δεν ήταν ο μόνος, που συμμεριζόταν αυτή τη θέση.

Πολλοί αντιπρόσωποι της εκκλησίας και αυτοκράτορες εναντιώθηκαν στον περιβόητο θεσμό, βλέποντας πως στις περισσότερες των περιπτώσεων , λειτουργούσε σαν κάλυψη για τις σεξουαλικές ομοφυλοφιλικές ενώσεις. Ανακοινώθηκαν πολλές σχετικές απαγορεύσεις , ώσπου το 1306, ο “Βυζαντινός” Αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β’ κήρυξε τέτοιες τελετές αντιχριστιανικές μαζί με τη μαγεία και την αιμομιξία. Προς μεγάλη απογοήτευση των ομοφυλόφιλων, που από τότε έπεσαν σε δυσμένεια.

Ο πάπας Φραγκίσκος , ο επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, προς μεγάλη έκπληξη των πιστών δήλωσε, πως συμφωνεί με τη νομιμοποίηση των σχέσεων ομοφυλοφίλων ; Στο εξής, βάσει της απόφασης αυτής, όπως γράφει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica, «τα διεμφυλικά άτομα θα μπορούν να είναι νονοί σε βαπτίσεις, κουμπάροι σε θρησκευτικούς γάμους, και θα μπορούν να βαπτίζονται». Παράλληλα, ορίζεται ότι «μπορούν να βαπτίζονται τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών», τα οποία έχουν υιοθετηθεί ή έχουν αποκτηθεί με παρένθετη μητέρα.

Ο Pontifex Maximus , μάλιστα , έκανε και μία σημαντική δήλωση το 2016, λέγοντας ότι η Καθολική Εκκλησία πρέπει να ζητήσει από τους ομοφυλόφιλους συγχώρεση για τις διώξεις του παρελθόντος. «Και όταν λέω «Εκκλησία», εννοώ όλους εμάς τους Χριστιανούς. Γιατί η Εκκλησία είναι αγία και όλοι είμαστε αμαρτωλοί», πρόσθεσε.

Φαντάζομαι, πως και οι ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα , θα ήθελαν να ακούσουν από τους ορθόδοξους ιεράρχες παρόμοια δήλωση. Αν και υποθέτω, πως θα ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων. Όπως, σίγουρα, θα υπάρχουν πολλοί, που θα υποστηρίξουν πως η αδελφοποίηση είναι αποκλειστικά και μόνο πνευματική ένωση. Έχω να κάνω τότε μια ερώτηση (μάλλον, ρητορική) : αν είναι όντως μια πνευματική ένωση και εντελώς αθώα :

Γιατί απαγορεύτηκε και γιατί τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού δεν δεσμεύει τους άνδρες με τους δεσμούς της αδελφοποίησης; Τι έγινε και το τελετουργικό αυτό ψόφησε;

ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ

Μοιραστείτε το άρθρο: on Twitter on Facebook